Amig@s do Mar

miércoles, 29 de junio de 2011

martes, 28 de junio de 2011

Felices e infelices







Hay dos clases de personas en el mundo, las que son felices y las que son desgraciadas.
Las personas felices fijan su atención en lo conveniente de las cosas, en las partes buenas de una conversación, en un plato bien guisado, en un día bien aprovechado, en los detalles más sutiles de la vida... y lo disfrutan todo con alegría.
Las personas que son infelices: piensan, hablan... desprecian y se quedan siempre con lo negativo y eso es lo que transmiten.
Si el ser infeliz estuviera arraigado en la naturaleza de las personas, estas serían dignas de compasión. Pero la verdad es que a ser infeliz se ¡aprende! practicando. El criticar y el lamentarse se adquiere por imitación o por decisión propia, por tanto la infelicidad va creciendo hasta convertirse en hábito.
Por eso, afirmo, creo que sin temor a equivocarme, que la felicidad no es un premio, sino una consecuencia; y el sufrimiento no es un castigo, sino un resultado.
Por tanto, examinemos nuestras actitudes y deseemos ser felices. ¡Es posible! si comenzamos con algo tan simple como pensar en positivo y desterrando todas las palabras negativas de nuestro vocabulario.
Hoy en mí blog de "Amig@s"

Pasar buén día , ser felices

Reflexión para padres y madres






Muchos niños, que reciben la constante ovación de sus padres, se convertirán en adultos que continuarán dependiendo (de alguien que les acaricie la cabeza o les diga lo bien que estuvieron). ¿Es esta la preparación que queremos para nuestros hijos? ¿Tenemos el derecho de que crezcan esperando que todas sus buenas acciones sean celebradas? Siendo crudamente realistas... ¿cuántos aplausos recibirán de adultos? Tan poco correcto -educativamente hablando- es estar todo el tiempo diciendo: "Bien hecho", como lo sería estar siempre con la crítica negativa: "Mal hecho". Para que los niños aprendan a formar sus propios criterios, los adultos tenemos que tener más equilibrio y un apoyo incondicional ante lo "bien hecho" y lo "mal hecho".
Hoy en mí blog de "Amig@s

Deseo que paseis un dia lleno de felicidad

jueves, 23 de junio de 2011

A noite meiga de San Xoán




A noite de San Xoán, o 24 de xuño, é hoxe unha das festas máis ricas en lendas, supersticións e costumes que acocha o noso folclore, a nosa cultura. Antes de ser cristianízada, era unha relixión popular na que os espíritus do mal actuaban na escuridade con obxectivos malévolos na percura dalgunha victima.
Pretender sabe-la oríxe desta liturxia sería perderse nos estadios máis ancestrais da vida mesma. Quizáis poderíase remontar ás civilizacións prehistóricas e sobre todo dende que o home se decata do movemento de translación ó redor do sol que anualmente recorre o noso planeta. Dita observacián puido ser consolidada cando a humanidade logrou "domesticar" o lume.

0 dia no que o sol atinxe o maior tempo de esplendor dase o 21 de xuño , fenômeno natural coñecido como "solsticio vernal ou de verán". A partir de entón, o tempo da claridade solar vai diminuindo paseniñamente ate o solsticio "hienal ou invernal" no día de San Silvestre. De seguido, a luz diurna vai "increscendo" ata repeti-lo ciclo .

Segundo a definía don Eladio Rodríguez Gónzalez no seu Breviario enciclopédico: "Na noite de San Xoán parecen realizarse tódalas marabillas. Acéndense nas cidades, vilas e aldeas as tradicionais lumeiradas, arredor das
cales canta a mocidade, baila e brica por riba das chamas; pasan logo os gandos para que reciban o orballo de San Xoán, cando xa as fogueiras esmoreceron, facendo que as redes reciban o remol aínda fumegante; póñense ó relento herbas e plantas recendentes, mergulladas en auga, e nesta auga sandadora lávase á mañá seguinte toda a familia, na crenza de ver curadas as erupcións do cute que padecen; tómanse ás doce da noite as nove ondas do mar polos que viven preto; non poucas persoas acoden á praia máis cercana, malia teren que percorrer unha distancia de dúas a tres légoas para recibi-las salutíferas ondas; chimpándose nove veces ó río os ribeiráns do Miño ó dálas doce da noite, cren que esas ablucións lles serán beneficiosas.

As mozas solteiras botan a clara e a xema dun ovo nun vaso con auga, que poñen ó relento para observar ó saí-lo sol as formas caprichosas que adoptou o contido e deducir diso a profesión ou oficio que terá o desexado noivo ou o futuro esposo; hai quen cre que as meigas aproveitan a noite de San Xoán para dirixirse polos aires ós seus conciliábulos de Sevilla ou do noso areal de Coiro; e tales virtudes salutíferas e purificadoras teñen as augas nesta noite única, que tamén posúen facultades prolíficas para a moza que acade coller a chamada Flor da auga fría. En non poucas aldeas galegas moitas persoas adoitaban madrugar para ver por un cristal afumado como o sol nace bailando na madrugada dese día vizoso en prodixios. A mocidade das aldeas, aproveitando as sombras, dedícase a cambiar de sitio e saca-las cancelas dos seus gonzos, os carros, os apeiros de labranza e tódolos enseres que poden levar duns sitios a outros máis ou menos afastados; deste xeito aparecen pola mañá na eira dun veciño o que estaba recollido no alpendre doutro; e así trasladaban á Veiga vella os efectos dun veciño da Veiga nova; e aínda atrancan as portas de moitas casas para que os moradores non poidan saír doadamente delas. Nas poesías dos trobadores medievais fanse referencias adoito a estes costumes que xa entón eran propios de noite e de día tan sinalados




HERBA lUISA



FIUNCHO



AS HERBAS

Popularmente ben coñecidas polas súas propiedades curativas, mediciñais, purgativas e mesmamente perigosas. A ciencia popular soubo identificar moi ben aquelas nas que as divinídades transmitían os atributos milagreiros, otorgándolle a cada pranta ou herba unha finalidade concreta e diferente. Hoxe as investigacións no laboratorio relegaron o uso das prantas ó consumo de productos dietécticos; pero será a propia investigación quen logrará, nun futuro non moi lonxano, o verdadeiro valor centífico e medicinal das mesmas.


OS PENEDOS, ENCRUCILLADAS, LAGOAS, CASTROS E OUTEIROS

Non son máis que lugares de culto, que a cristianización transformou en altares e cruceiros. Nestes sítios manífestábanse fisicamente os mutados en fadas, bruxas, diaños, cobras, santa compaha etc. etc. Aparecian en días tan sínalados como o San Xoán ou Noiteboa para face-los conxuros e feitizos. 0 mortal que conseguira miralos arriscábase a todo. Desde enriquecerse, na maioria dos casos, de acadar co desfeitizo, ata desaparecer ou morrer se non o lograba.

Uuha tradición e un ritual que non podemos deixar de celebrar os galegos..

Hoxe no meu blog de "Amig@s
Pasade bo día e mellor noite....A DISFRUTAR....LUMEEE!!!

martes, 21 de junio de 2011

Cascadas de San Estevo de Ermo (Barreiros )



















Sin duda se necesitan esos pequeños rincones donde ordenar ideas, alegrar la vista, cargar tu energía o simplemente sentarte en silencio para no oír absolutamente nada. Uno de esos rincones donde me siento así se encuentra en Barreiros San Estevo de Ermo a 25 km de mi casa,donde voy hacer senderismo de cuando en vez, pero lejos de lo que veo por mi ventana normalmente.

Las cascadas de Ermo son ese pequeño paraíso que se ve en la foto, a 25 kilómetros de Burela y cerca de Ribadeo. En un tremendo bosque de galería con Olmos, fresnos y sauces , muy cerca de una de las vías verdes mas accesible de la Mariña Lucense. Se accede a ellas tras un suave paseo tan sencillo que esta última vez que estuvimos lo hicimos sin problemas.
La primavera le confiere a esta zona una gama de colores digna del mejor pintor, y caminas mientras el murmullo poderoso del agua te acompaña y se acentúa cuando te acercas a las cascadas, que están consideradas como monumento natural. Los que son aficionados a la fotografía tienen aquí un sitio ideal para sacar una buena foto, de esas que cuando las ves, las tienes que mirar una y otra vez. En esta zona hay un tipo de vegetación que es digna de admirar y visitar, y de las que nunca te aburre.
En una palabra, un sitio maravilloso!
Sin duda este es uno de mis rincones favoritos para pasar un día tranquilo y relajado.
Pasar buena noche, ser felices.

lunes, 13 de junio de 2011

El miedo global



Los bancos los culpables de la mayoría de la crisis de este país...y esos banqueros de tres al cuarto..¡CAPITALISMO FUERA!




TENEMOS DERECHO A ESTAR INDIGNADOS??...CREO QUE SI!.."INDIGNAOS"...NO ABANDONEIS EL CAMPO DE BATALLA...SEGUIR...SEREMOS UN EJEMPLO A SEGUIR EN TODO EL MUNDO...

Los que trabajan tienen miedo de perder el trabajo.
Los que no trabajan tienen miedo de no encontrar nunca un trabajo.
Quien no tiene miedo al hambre, tiene miedo a la comida.
Los automovilistas tienen miedo de caminar y los peatones tienen miedo de ser atropellados.
La democracia tiene miedo de recordar y el lenguaje tiene miedo de decir.
Los civiles tienen miedo a los militares, los militares tienen miedo a la falta de armas, las armas tienen miedo a la falta de guerras.
Es el tiempo del miedo.
Miedo de la mujer a la violencia del hombre y miedo del hombre a la mujer sin miedo.
Miedo a los ladrones, miedo a la policía.
Miedo a la puerta sin cerradura, al tiempo sin relojes, al niño sin televisión, miedo a la noche sin pastillas para dormir y miedo al día sin pastillas para despertar.
Miedo a la multitud, miedo a la soledad, miedo a lo que fué y a lo que puede ser.
Miedo de morir, miedo de vivir.
En fín!..en esta sociedad vivimos con miedo a todo y a tod@s.
DICTADURA O DEMOCRACIA!...NO LO SABEMOS..YO LO TENGO CLARO...¡ME REBELO!...¡ME INDIGNO!

"INDIGNAOS"

Cuando un amigo se va Ricardo Montaner

Para todos mis amig@s con mucho cariño:)R

domingo, 12 de junio de 2011

Castelo de San Antón ( A Coruña )





Sobre un pequeno islote, na ría de A Coruña, edificouse a finais da Idade Media unha capela dedicada a San Antón, na que se recollía ós navegantes aquexados do mal gangrenoso “Lume de San Antón”. Este islote foi máis tarde utilizado como lazareto, lugar de confinamento dos viaxeiros sospeitosos de padecer lepra.
As obras de construcción do castelo de San Antón comenzaron en 1587, como indica unha inscripción situada xunto ó escudo do marqués de Cerralbo na portada da fortaleza. Durante o ataque inglés de Francis Drake en 1589, o castelo que estaba en fase de construcción defendeu eficazmente coa súa artillería a muralla da cidade. O rei Felipe II ordeou que se acabara o forte, baixo a dirección do enxeñeiro Rodríguez Muñiz.

Tra-lo ataque de 1639, no que a escadra francesa asediou a cidade, a bahía coruñesa quedou protexida polos fogos cruzados dos castelos de San Antón e San Diego (hoxe desaparecido). Tras este ataque o marqués de Valparaíso propuxo a Felipe IV a reforma da fortificación, que concluiría no século XVIII, cando o enxeñeiro Antonio López Sopeña construiu a Casa do Gobernador coa súa pequena capela neoclásica no exe da composición do edificio.
No século XX uniuse a terra, deixando de ser unha isla. En 1960 o ministerio do Exército o cedeu á Casa do Concello, tras unha longa etapa como prisión militar. En 1964 convertiuse en Museo Arqueolóxico e Histórico de A Coruña.

viernes, 10 de junio de 2011

Orgullosa de ser española




Pues sí, orgullosa, como en otras ocasiones de la historia en la que este país y sus gentes han sido espejo sobre el que reflejarse otras partes del mundo. Ahora la movilización del 15 M se internacionaliza, sus métodos, sus prácticas, sus demandas, su forma de protesta es un ejemplo para el mundo.

Hay motivos de orgullo. Para la caspa, para el poder, para los medios de formación de masas (medios de comunicación) el orgullo es que Arancha Sánchez Vicario pagase sus impuestos en Andorra pero llevase una muñequera con los colores de la bandera patria o bien que la selección de fútbol ganase un mundial. Motivo de orgullo es para el sistema que la "armada española" gane tal o cual torneo de tenis...

Sí, eso y otros muchos ejemplos pero cuando vemos como pierden los nervios, como descalifican, como juegan a todas las cartas, como Esperanza Aguirre acusa a los movilizados de izquierdistas desnortados y se igualan al análisis de Elboj que ha retomado su blog acusando al movimiento 15M de ser un apéndice de la izquierda marginal.... cuando la SER se pasó muy asustada cargando contra Izquierda Unida como si fuese ella la impulsora de este movimiento (lo que demuestra lo despistados que están) entonces ves como se ha acertado.

Por primera vez podemos ver que realmente el poder tiene miedo, está asustado. Y es que no entienden las demandas porque están alejados de la realidad pero tienen miedo porque no controlan lo que pasa.

Esta no es una movilización de cartón piedra a las que nos tienen acostumbrados los sindicatos del régimen. Por cierto, ¿dónde están? ¿les da vergüenza presentarse en Sol? ¿No es importante para ellos las demandas ciudadanas o es que están a la espera de recibir órdenes de Ferraz?

En definitiva, hoy podemos ir por el mundo sacando pecho. Hoy podemos cruzar los Pirineos y hablar de nuestro mayo español, hoy somos la envidia de toda Europa y es posible que mañana seamos tan sólo unos más dentro del conjunto europeo, quizá no los más importantes pero... habremos sido los primeros.

Rajoy vs Anguita

La pinza (Anguita contra Rajoy)
Bueno, aquí tenemos a uno de los personajes más odiados por parte del poder, de sus representantes y sobre todo de su aparato mediático: Anguita

Sí, ese famoso de la pinza que tanto daño quiso hacer esos pobres chicos del PSOE (y sobre todo de PRISA)Por cierto que en este video no tienen cabida las propuestas del PSOE por ser iguales a las de Rajoy ya que, como se dice por las calles, la verdadera pinza es esta:

Lo mejor es ver el video (advierto que pese al grueso contenido programático hasta los militantes psoelistas pueden visionarlo porque Rajoy queda en una situación absolutamente ridícula)

Luis del Olmo: la crisis en directo

Una llamada al programa de Luis del Olmo nos muestra la crisis, sin paños calientes y a lo bestia. El audio es duro; gente sensible, abstenerse.

viernes, 3 de junio de 2011

Playa de As Catedrais, situada en A Mariña Lucense



La bravura del agua produce la erosión de este acantilado formando grutas y laberintos fantásticos donde pasear y sentir la paz al compás del rumor de las olas, siempre teniendo en cuenta la hora del cambio de marea, aunque no estaría mal adentrarse a bucear en estos fosos, en las cuevas… Me apuntaría sin dudarlo




Te zambulles en un entorno único, que te sorprende a cada paso, rico en biodiversidad, las algas en el reflujo del agua, dan un color especial ¡Verdemar! Y en las estrías de las rocas habitan una gran cantidad de moluscos: percebes, mejillones..., Ojo, prohibido cogerlos, aunque son toda una tentación...





Merece la pena pasar todo un día por este lugar, una de las playas más bonitas de la península, en sus dos cúlmenes, los contrastes de un mismo punto, surcarlos cuanto la bajamar se erige y otearlo desde arriba con la pleamar...






Declarada MONUMENTO NATURAL, su paisaje podría haber sido esculpido por el mejor tallista y sin embargo la acción del hombre nunca ha estado presente, sino unas manos onduladas, las del Cantábrico, que de un modo tenaz, ha ido moldeando su aspecto poco a poco, creando templos naturales con tal armonía que algunos parecen auténticas catedrales góticas ¡La naturaleza misteriosa!





Aquí se rodó la película "El Orfanato", todavía recuerdo a esa Belén Rueda adentrándose en la mar buscando a Simón, intentando ir contra viento y marea al que creía escondite del "niño del saco" y pensé ¡El mejor escenario! ¡Tengo que volar la guarida de Tomás!




Conocida popularmente como "La Playa de As Catedrais" se encuentra en el municipio de "Ribadeo" (Lugo) un lugar tan bello que no deja indiferente a nadie. Para poder verla y disfrutarla, pasear, bañarse..., hay que enterarse del horario de la marea baja y en ese instante se descubre como por arte de magia una extensión de más de 1000 metros de arena dorada y un conjunto de cuevas y arcos de hasta 30 metros de altura





Necesito del mar porque me enseña:

"No sé si aprendo música o conciencia,
no sé si es ola sola o ser profundo
o sólo ronca voz o deslumbrante
suposición de peces y navíos”

(Pablo Neruda)